شبا و روزا بی دلیل و بی حوصله سپری می شن ، انگیزه ی نداشته بی حوصلگی می آره و شهر سوخته خاطره ی هزارساله ی تاریخ رو برات مرور می کنه .
من یک ایرانیم با بی نهایت تاریخ و بی نهایت کمبود . روی خاکی زندگی می کنم که مشیری می گفت از آلودگی پاکه و اخوان عشق و ایمانش به این خاک در دو گیتی هم نمی گنجید ولی حالا با همه ی ارادتم به ایران دلم نمی خواد روی این خاک قدم بزنم ، دلم نمی خواد با حسرت به داریوش و کورش فکر کنم و غصه ی « دو قرن سکوت » رو بخورم .
من ساکن ایران هستم جایی که مولانا و فارابیش رو دارن ازمون می گیرن و زمین و آسمونش رو به نام دین سند به نام خودشون می زنن و به رسم همین دین و مذهب زندان می سازن و آزادی نداشته رو جار می زنن ... جایی که حقیقت ذبح شرعی می شه ...
روزا و شبا بی دلیل و بی حوصله سپری می شن و من دلیلی برای بودن و دیدن و نبودن و ندیدن ندارم ...

قصه ي روز و شب من سخني مختصر است * روز در خواب خيالاتم و شب تا به سحر بيدارم

- تنها یک یاد -
مثل همیشه یاد حسین منزوی بودم ، رفتم سراغ « از ترمه و تغزل » اونچه که در اولین نگاه دیده شد صفحه ی 163 ، غزل 200 از دفتر «با عشق در حوالی فاجعه » بود - قصه ی حال همیشگی- و نوشتم :

تمام حادثه یک توده هیمه بود وشرر
و آنچه ماند زمن خاک بود و خاکستر
بدل به دود شد آنهم که بود در ذهنم
از آن تناور پر میوه سبز بارآور
وزآن پرنده ی آبی که آشیانش را
گرفته بود دو دستم-دوساقه ام- در بر
از آن حروف درخشان که بر زمرّد من
شعاع سوزنی صبح می نگاشت به زر
بدل به دود شد آری هرآنچه بود به جا
از آن درخت که من بودم- آن منِ دیگر
و آنچه خاطره ی آخرین ِ من بوده ست :
همه کشاکش اره همه نهیب تبر
□
نه هیچ می نگرم دیگر و نه می شنوم
نه بر گلم نظری هست و نز پرنده خبر
مرا به گردش تقویم و راز فصل چه کار؟
که نز خزان خطرم هست و نز بهار ثمر
□
درخت های جوانتر! مرا به یاد آرید
در آن بهار که گل می کنید رنگین تر
نسیم های جوانتر حرامتان جز دوست
به جای خالی من دیگری نشیند اگر
□
به باد می روم و می روم ز یاد شما
وزان شود چو به خاکسترم نسیم سحر

شب بیست و یکم رمضانه، مثل هر سال حال و روز خوبی ندارم ، برخلاف رسم معمول نوحه گوش نمی دم ، صدای استاد شجریان می یاد:
حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که ازین چهره پرده برفکنم
دلم نمی خواد برم تو این حسینیه ها جوشن کبیر بخونم ، خیلی از ماها حتی نمی دونیم معنی این دعاها چیه ، پس بذارید امشب برای خودم عیان کنم که چرا آمدم و کجا بودم :
عیان نشد که چرا آمدم کجا بودم
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتن بودم
علی ...این اسم لرزه به اندامم میندازه ، نه از این جهت که از علی می ترسم نه، به این خاطر که مسوولیت شیعه بودن و علی وار زندگی کردن رو به یادم میاره ، البته شیعه نه به معنای شیعه ی امروزی ، دوستی بهم می گفت که مذهب تو مذهب تشسّنه ( ترکیب تشیع و تسنن ) و تازگی عزیز دیگه ای پیشنهاد داده که اسم مذهبم رو بذارم « تشنج » ، ولی من واقعا مسلمونم ... اما جور دیگه ...
امشب برای درد فرق سر علی گریه نمی کنم ، درد علی درد دیگه ای بود ، اینو من نمی گم ، دکتر می گه، دکتر علی شریعتی : « این درد علی نیست ؛ دردی که چنان روح بزرگی را به ناله در آورده است تنهایی است که ما آن را نمی شناسیم ! باید این درد را بشناسیم . نه آن درد را که علی درد شمشیر را احساس نمی کند و ما ... درد علی را احساس نمی کنیم ... » [2]
این روزا مطمئن باشید که علی دردمندتر از اون روزیه که فرقش شکافته شد ، مملکت گل و بلبل ما درد داره ، علی درد داره ، علی تنهاست ... علی ... علی ... علی ...
...
« از علی مست خدا گوش کن این نادره را
آنکه از ناب شرابش همه هوشیار شوند
خفتگانند همه مردم و در غفلت غرق
چون بمیرند رود غفلت و بیدار شوند . » [3]
-------------------------------------------------------------------------------
[1] دکتر علی شریعتی – مجموعه آثار 33 – ص 1278
[2] دکتر علی شریعتی – علی تنهاست
[3] استاد مهدی اخوان ثالث ( م.امید )

... [ یعد از یک ماه ] ...

من اکنون ایستاده ام و خود را می نگرم
که دارم از پس تکه ابرهای نمودین خویش سر می زنم .
طلوع خود را می نگرم
و خود را به نرمی و رضایت،
غرق لذت و امید ،
تسلیم او می کنم.
او که مرا می مکد
و من همچنان ساکت می مانم تا تمام شوم !
نسیم امید بر چهره ام می وزد و من،
در نشئه ی مطبوع نیست شدن هایم
غرقه در شکر و اشک
در انتظار آنم که از آن پر شوم
احساس می کنم که آن چه اکنون در من می جوشد،
سراپایم را فرا می گیرد ،
تمام « هستن » م را لبریز می کند.
همه ی لکه هایی را که از اثر انگشتان طبیعت
بر دیواره های « بودن» م مانده بود، می زداید.
مرا در خود می شوید.
دیگرم می سازد و من ،
گرم این لذت دردآمیز تولد خویش،
ساکت مانده ام.
اما نمی دانی !
این که در من فرا می رسد به عظمت همه ی این هستی است ،
چه می گویم ؟
به عظمت ابدیت است .
به عظمت مطلق است و به هراس بی کرانگی !
سنگینی آفرینش را دارد و جلال خدا را
و « بودن » من ،
این قفس تنگ و نا توان ،
گنجایش آن را ندارد .
احساس می کنم که در خود فرو می شکنم ،
نمی دانم چیست ؟ اما بی تابم .
« دکتر علی شریعتی »

--------------------------------------------------------------------------------
!!!◄ دوستانی که لطف می کنن و برای این کمترین پیام می ذارن ، خواهش می کنم موقع نوشتن آدرس وبلاگ نوشتن http:// قبل از www رو فراموش نکنن، چون متأسفانه محیط blogger جوریه که اگه آدرس به این صورت نوشته نشه لینک داده نمی شه ، دوستانی تو پست قبلی لطف کردن و پیام گذاشتن و من نمی دونم که آدرس وبلاگ این دوستان گلم چیه و برای همین نمی تونم برای عرض ادب خدمتشون برسم ، اگه آدرس رو کامل بنویسین ممنونتون می شم ...